Ergens een punthoofd van krijgen

 

Mijn hulpbronnen en vluchtheuvels

In de afgelopen jaren heb ik verschillende hulpbronnen en dierbare vluchtheuvels om me heen verzameld.
Een indrukwekkende lijst met mensen, namen en ideeën en boeken.
Een kleurrijke verzameling van beeldjes en iconen.

Zonder al deze hulp zou ik nu niet zijn wie ik nu ben.

Verkenner of Krijger?

Blues

Lekke band

Een lekke band moet je leren plakken.

Prachtig om te zien hoe Roelof Jonne daarin begeleidt.

Dagbeeld maandag 4 april 2016

Dagbeeld zaterdag 2 april 2016

Dagbeeld dinsdag 22 maart 2016

Dagbeeld maandag 21 maart 2016

De kracht van woorden

Er rollen heel wat boeken door ons huis. Er is geen kamer waar zich geen boeken bevinden en de werking van al die verhalen om ons heen zijn rustgevend.

Roelof heeft zich via de boeken van de grijze jager naar een van mijn favoriete verhalenvertelsters Robin Hobb gelezen.

En daar waar ik me kan verheugen vanwege haar net uitgekomen nieuwe boek over Fitz maakt Roelof bladzijde voor bladzijde kennis met deze hoofdpersoon.

Hij heeft net het eerste deel Moordenaarsleerling uitgelezen. Ik leg nu het tweede deel voor hem klaar. Ik blader langs de bekende verhalen en lees dan voorin die woorden die vandaag voor me bedoeld zijn:

"Wat moet ik dan doen?"

Burrich reageerde verrast, alsof hij gewekt was uit een dutje. 'Wat we hebben gedaan. Wachten. Eten. Rusten. Er je gemak van nemen. En maar zien wat er gebeurt. Is dat zo verschrikkelijk?'

Ik negeerde die vraag. 'En als ik niet beter word? Als alles zo blijft, en ik elk moment last kan krijgen van trillingen of een toeval?'

Het duurde even voordat hij antwoord gaf. 'Leer er mee leven. Veel mensen moeten met ergere dingen leven. De meeste tijd ben je helemaal in orde. Je bent niet blind. Je bent niet verlamd. Je hebt je verstand nog helemaal bij elkaar. Stop jezelf te beoordelen aan de hand van wat je niet kunt. Waarom denk je niet eens na over alles wat je nog hebt behouden?'

Wat ik heb behouden? Behouden? Mijn woede ontvlamde weer

..

[heel veel beklag en razernij] 

'Wat vindt u dat ik moet doen?' Vroeg ik nederig. Noch de vraag, noch die nederigheid ging mij gemakkelijk af.

'Genezen,' antwoordde hij na een paar tellen 'neem de tijd om te genezen. Dat kan niet worden geforceerd.'

Neem de tijd.

Tijd.

De ketens van mijn gezin

Leeg

Al een paar dagen start ik af en toe het berichtencentrum van mijn blog op. Er flikkert een blauw blokje op een leeg blad. Ik weet het niet. 

Zelfs tekenen lijkt te ingewikkeld. Ik kleur, dat dan weer wel.

Complexe tekeningen waar ik mijn aandacht goed bij moet houden. Mindfullnes tijdens het kleuren. 

Vakantie is hard werken

Vakantie is voor veel mensen een heerlijke oase temidden van het leven. Wat vakantiestress daargelaten is het vooral bedoeld om het fijn te hebben.

Ik vind vakantie hard werken. Stemmingsstoornissen als een depressie neem je namelijk gewoon net zo goed mee op vakantie dan wanneer je thuis bent. Ik ben niet depressief van mijn werk. Wel depressief op mijn werk. En depressief thuis, tijdens feestdagen en ook tijdens de vakantie. Het gaat net zo goed of slecht zoals thuis. Zo ook voor een stressstoornis. Je neemt jezelf altijd mee.

Er komen nog wat uitdagingen bij: een vreemde omgeving, weinig tot geen dagritme, het als gezin samen zijn en samen doen en weinig veiligheid van het bekende of de voor mij bekende vluchtheuvels.

Met een gezin staat voor mij het welzijn van mijn kinderen voorop. En dus ook dingen doen die kinderen leuk vinden. (In balans met ook tijd voor ons samen, rustig niets doen en educatief en cultureel verantwoorde uitstapjes maken 😎)

Dat wat kinderen leuk vinden gaat vaak gepaard met onrust, lawaai, veel gedoe en geren. Heerlijk wanneer je 11 en 8 (bíjna 9 mam!) bent.

Ik ben bij voorkeur graag thuis. Daar waar ik mijn omgeving goed ken, weet hoe ik me van gespannen weer wat kan ontspannen en waar ik me veilig voel.

We gaan voor het derde jaar achtereen naar een fijne en favoriete plek van ons: de Liniehutten in Woudenberg. Een mengeling van bunkerachtige hutten met onder andere een heerlijke bedstee, geen tv maar wel vloerverwarming, een grote extra gemeenschappelijke ruimte (met wifi) en vooral veel gras en veld en koeien. En ruimte.

Inclusief bomen voor de hangmat.

Hier voel ik me veilig en overzichtelijk genoeg.

Ik teken en kleur, lees, kan in de hangmat en bovenal, bovenal zijn we als gezin samen. 

Samen zijn is fijn. Samen op vakantie zijn is ook fijn.

Maar vergis je niet: op vakantie is het hard werken.

Elk moment opnieuw

Het is nu anderhalf jaar terug dat mijn moeder overleed. Ons hele huis en mijn omgeving zit vol met herinneringen aan haar. Dit warme weer had het haar, als hartpatient, heel moeilijk gemaakt. Hoe ze binnen gekluisterd zat om zo min mogelijk warmte te voelen of te ervaren.

Maar overal zie ik kleine reminders aan haar. Aan wat ze deed, hoe ze er voor onze jongens was en hoe grappig en lief ze kon zijn.

Het leven met iemand met een progressieve hartziekte als hartfalen is niet gemakkelijk. Het leven mèt een hartziekte is nog veel moeilijker. Niet weten of je de volgende morgen nog wakker wordt, voelen dat je hoogtepunten in het leven van je kinderen en kleinkinderen gaat missen. Voor ons, om haar heen, was het vooral een groot wachten op het moment dat je vreest. Dat je altijd een beetje in je hoofd rekening houdt met het moment waarop.

En toen opeens was ze er niet meer.

Toen ze overleed zat ik midden op het hoogtepunt van een heftige crisis. En ze maakte zich -terecht denk ik- erge zorgen. Nu ik heel voorzichtig en héél langzaam wat opkrabbel is het gemis nog sterker voelbaar. Het verdriet dat ze stierf met mij als zorg. Dat ze niet mocht meemaken dat het weer wat beter gaat. Heel langzaam, stapjes vooruit en dan weer naar achteren.

Zoveel redenen voor gemis.

Zoveel dingen die me elke dag aan haar doen denken. Van de hete zon tot sneeuw, van alles wat roze is tot een elektrische fiets. Ik kan je vertellen: er rijden heel wat elektrische fietsen rond en roze is een kleur die je overal tegenkomt.

Dat mijn vader vandaag onderweg is en af en toe belt. De eerste keer wat verdrietig. 'Ik belde altijd naar mama, dus nu bel ik naar jou.' Hoe fijn ik dat vind en hoe verdrietig tegelijkertijd. Dat we haar nooit meer kunnen bellen.

Op onze kamermuur hangen vlinders. Al een paar jaar. Ze zijn geplakt met prittbuddies en zo af en toe valt er een vlinder naar beneden. 

We zien het hier als een kleine groet van mijn moeder. 

'Dag mam'

'Dag Janny'

'Hoi oma!'

Dirigent van je eigen orkest

Het kan bijzonder gecompliceerd zijn om 'iets' te hebben. Ik heb een aantal goede behandelaren in wie ik vertrouwen heb. Maar hoe je het ook wendt of keert, ik ben de dirigent van mijn eigen orkest. De muziek kan zijn geschreven door iemand anders, er kunnen heel wat stoeltjes tijdelijk niet bezet zijn en gaststerren zijn ook maar tijdelijke toevoegingen. Uiteindelijk zit ik nog steeds op de plek van de regie.

Ik voel het niet altijd zo en ik denk dat er ook echt tijden zijn waarop het wijs is om -tijdelijk- niet te dirigeren of mee te spelen. Uiteindelijk ben ik degene die medicijnen wel of niet gebruikt en die behandelaren wel of niet laat helpen. 

Het is een troostend beeld voor me. De gedachte dat ik hoe dan ook mijn eigen symfonie dirigeer. Zelfs al zie ik niet altijd het hele plaatje. Dan nog sta ik aan het stuur. Maat voor maat, slag voor slag.