Hoe werkt emdr?

Deze uitzending van Pauw gaat over trauma en traumabehandeling.

Ook ik had het geluk om deze behandeling bij Psytrec te mogen volgen.

Het verhaal van Alies is zelfs extra bijzonder omdat ik met haar in mijn eerste groep bij Psytrec zat.

Hoe leef je als je alles overleefd hebt?

Ik kwam onderstaande ted-video tegen. Het gaat over hoe je na ziekte weer ‘de gewone wereld’ in moet. Ik vind het inspirerend en hoopvol wat ze vertelt.

Het is precies wat ze vertelt; hoe ga je verder als je geen doel meer hebt. Omdat je voorbij het  doel ‘beter worden’ gekropen bent en je opeens niet meer weet waar nu naar toe. Omdat de weg wel doorloopt, maar de bestemming achter je ligt. En beter worden misschien niet die ‘beter’ is waarop je had gehoopt. Omdat de ingang toen je begon niet de plek is waarop de uitgang uitkomt. Het is nieuw terrein. Ander terrein.

Ik kan je de video aanraden om te bekijken. Voor een snelle scan kun je ook het transcript lezen met haar tekst. 

De voor mij belangrijkste tekst is deze:

But once I stopped expecting myself to return to the person I'd been pre-diagnosis, once I learned to accept my body and its limitations, I actually did start to feel better. And in the end, I think that's the trick: to stop seeing our health as binary, between sick and healthy, well and unwell, whole and broken; to stop thinking that there's some beautiful, perfect state of wellness to strive for; and to quit living in a state of constant dissatisfaction until we reach it. 

Every single one of us will have our life interrupted, whether it's by the rip cord of a diagnosis or some other kind of heartbreak or trauma that brings us to the floor. We need to find ways to live in the in-between place, managing whatever body and mind we currently have. Sometimes, all it takes is the ingenuity of a handmade game of Scrabble or finding that stripped-down kind of meaning in the love of family and a night on the ballroom dance floor, or that radical, dangerous hope that I'm guessing will someday lead a teenage girl terrified of bugs to go camping. 

If you're able to do that, then you've taken the real hero's journey. You've achieved what it means to actually be well, which is to say: alive, in the messiest, richest, most whole sense. 

Ik deel het hier graag. Ik hoop dat ook jij je er voordeel mee kunt doen.

Afscheidsbrief

Een afscheidsbrief

Formeel scheiden de wegen pas na de zomer. 

Informeel blik ik komende week al met een aantal collega’s terug. En zet een punt.

Er wacht een nieuw onbekend landschap op me. De kaart ervan is nog niet getekend.

Er ontstaan wat contouren en ruimte voor beweging.

Een wonderlijke onbekende wereld waarin ik mag zwerven en gaan ontdekken.

Gaan ontdekken wie ik nu ben, wie ik zou wíllen zijn.

Voor wíe ik er zou willen zijn.

Maar eerst afscheid

Blik naar achteren

Bitterzoet

Afscheid

Voor nu

——-

Dag Rijnbrink,

Ik schrijf je deze brief om afscheid te nemen. Meestal gaat het bij afscheid om iets feestelijks: pensionering, een coole nieuwe baan en andere fijne dingen. En, nou ja... Dat ligt in mijn geval wat anders. Een depressie en PTSS kunnen iedereen overkomen. En het overkwam mij. We zijn iets meer dan 12 jaar samen opgegaan en nu scheiden onze wegen definitief. En dat is niet oké. Maar het is oké dat het niet oké is.

Ik begon bij de OBD als LeEZ-consulent jongeren en leeskringen en toen kwam Biebsearch via Bibliotheek Zwolle langs en sloot ik aan. En voordat we het wisten zaten we tot over onze oren in het voortgezet onderwijs. Daarna ging ik als kwartiermaker Biebsearch aan de slag en volgde de masterclass Biebsearch. En zo kwam er vervolgens een franchise tot stand met POI’s en een aantal zelfstandige bibliotheken in de stichting Biebsearch. 

En toen begon het gedoe. Ik ben altijd open geweest over wat er met me aan de hand was. PTSS en ook depressie maken niet persé werkonbekwaam, maar zijn wel lastig en in mijn geval  draaglast-bepalend.  Ik kon alleen half werken volhouden, nam afscheid van de provinciale Biebsearch-projecten en richtte me op het verweven van Biebsearch met de Bibliotheek op school vanuit het kernteam van de Bibliotheek op school. 32 uur werd lang 12 uur en daarna werd werken definitief te belastend. En nu wordt dat in de zomer formeel definitief.

Het maakt me verdrietig als ik zie hoeveel ik verloren heb. Verloren in mijn eigen functioneren maar ook verloren door alle stilstand en achteruitgang in deze jaren. Waarin collega’s allemaal zó gegroeid zijn en vooruitgegaan. En dat voelt als dubbel verlies. Ook omdat ik gewoon héél trots ben op mijn collega’s en op Rijnbrink. 

Ik ben niet vaak meer op kantoor voor afspraken. Maar als je zin in en tijd hebt, stuur me dan een berichtje op essen2punt0@gmail.com om iets af te spreken en bij te praten. Dat lijkt me leuk. Dat kan bij Rijnbrink, maar je bent ook van harte welkom in Holten of ergens anders.

Er bestaat zoiets als post-traumatische groei. Dat is dat stuk van je wat na een levensstorm overblijft als de storm is gezakt. De bomen die gevallen zijn in de storm worden opgeruimd en bieden daarmee letterlijk ruimte voor nieuwe begroeiing. Er is mogelijkheid om nieuw licht laten schijnen op de bomen die zijn blijven staan. Wederopbouw is een enorm project en er zijn heel wat plannen. En laat ik nou tóevallig als projectleider beschikbaar zijn!

Hartelijke groet,

Annemarie van Essen