Vandaag was de terugkomdag bij Psytrec in Bilthoven. Cursisten en naasten bij elkaar.
Het begon bijna als een grote reunie bij het terugzien van elkaar. Voor bijna iedereen waren het pittige dagen geweest. Veel dubbele gevoelens over het weer terug zijn bij Psytrec. Voor mij voelde het vooral veilig en vertrouwd. Fijn ook om mijn groepsgenootjes te zien.
Er werden drie groepen gemaakt met een roulatierooster.
Voor Roelof en mij eerst een blok van 1,5 uur met Ralf, een ervaringsdeskundige. Ralf vertelde eerlijk over alle complexiteit en zwaarte van het traject erna. Ik moest bijna huilen toen hij vertelde over de strijd die je met ptss aan het voeren bent. De enorme kracht om ondanks alles toch jaren lang door te gaan.
Daarna hebben Roelof en ik nog een rondje hertenkamp en bos gelopen. Dat was fijn even.
Het tweede blok van 1,5 uur was uitleg over de Psytrec-methode en psycho educatie over ptss met wat in te vullen vragen en opdrachten.
Wat vermijd je niet meer, wat nog wel. Wat is een doel voor jezelf en wat zijn daar de deelstapjes van. Roelof is moe van al het zenden en de verhalen. Ik ben vooral bezig met het Klinisch Interview Ptss dat straks wordt afgenomen.
Na de lunch dus het laatste blok. De KIP voor mij, Roelof aan een video over hoe het tijdens de weken was en daarna nog gezamenlijk tijd met de behandelaar.
Ik ben al emotioneel bij binnenkomst. Over dat ik voel en vrees wat nog niet weg is. Mijn angst om het groter te maken dan de werkelijkheid en opnieuw mijn angst om me aan te stellen.
De KIP wijst uit dat mijn score van 47 naar 35 is gegaan en van 16 naar 14 symptomen.
Goed nieuws en ook weer niet. Ik ben zeker nog niet ptss-vrij. En dat lucht aan de ene kant op vanwege mijn gevoel dat ik het toch juist had en de teleurstelling dat het niet betererder is dan dit. En dus de onzekerheid over wat het slotgesprek me als conclusie gaat meebrengen.
Kan het met en via Bas, kan en mag het over een tijdje weer bij Psytrec: waarmee kan ik mijn toekomst vorm gaan geven? En hoe? En wanneer?
Bij Psytrec is een eventuele mogelijkheid na toetsing door een herhalingscommissie. En dan niet in Bilthoven maar in Weert, dat in juli open gaat. Zeker geen vaststaand pad, eerder uitzondering.
Ik haal Roelof op en we praten nog een tijdje met Helma. Hoe intensief al die informatie en al die mensen en vibraties voor hem zijn. 'Ja, het ging wel iets beter met Annemarie.' Het duurt even voordat hij het goed weet terug te halen.
Daarna nog even terug naar de hele groep. Kip-scores worden gedeeld. Van mensen met kip 0 of 2 of 10, tot net zoals mij afgenomen maar nog niet ptss-vrij en zelfs mensen met een hogere score. Je mag niet vergelijken en tegelijkertijd...
We maken op verzoek van een paar cursisten nog een soort van groepsfoto. En dan naar de auto en naar huis.
Ik ben moe, wat verdrietig en ambivalent over wat ik voel. Ik had gelijk, ik was dus niet gek om te denken dat de ptss er nog was, en toch ook wat verbeterd is.
Het is al zo'n lange reis geweest. En het enige wat ik nu zeker weet is dat het nog lang en breed niet voorbij is.
Volgende week donderdag slotgesprek en overdracht terug naar Bas.