Maar overal zie ik kleine reminders aan haar. Aan wat ze deed, hoe ze er voor onze jongens was en hoe grappig en lief ze kon zijn.
Het leven met iemand met een progressieve hartziekte als hartfalen is niet gemakkelijk. Het leven mèt een hartziekte is nog veel moeilijker. Niet weten of je de volgende morgen nog wakker wordt, voelen dat je hoogtepunten in het leven van je kinderen en kleinkinderen gaat missen. Voor ons, om haar heen, was het vooral een groot wachten op het moment dat je vreest. Dat je altijd een beetje in je hoofd rekening houdt met het moment waarop.
En toen opeens was ze er niet meer.
Toen ze overleed zat ik midden op het hoogtepunt van een heftige crisis. En ze maakte zich -terecht denk ik- erge zorgen. Nu ik heel voorzichtig en héél langzaam wat opkrabbel is het gemis nog sterker voelbaar. Het verdriet dat ze stierf met mij als zorg. Dat ze niet mocht meemaken dat het weer wat beter gaat. Heel langzaam, stapjes vooruit en dan weer naar achteren.
Zoveel redenen voor gemis.
Zoveel dingen die me elke dag aan haar doen denken. Van de hete zon tot sneeuw, van alles wat roze is tot een elektrische fiets. Ik kan je vertellen: er rijden heel wat elektrische fietsen rond en roze is een kleur die je overal tegenkomt.
Dat mijn vader vandaag onderweg is en af en toe belt. De eerste keer wat verdrietig. 'Ik belde altijd naar mama, dus nu bel ik naar jou.' Hoe fijn ik dat vind en hoe verdrietig tegelijkertijd. Dat we haar nooit meer kunnen bellen.
Op onze kamermuur hangen vlinders. Al een paar jaar. Ze zijn geplakt met prittbuddies en zo af en toe valt er een vlinder naar beneden.
We zien het hier als een kleine groet van mijn moeder.
'Dag mam'
'Dag Janny'
'Hoi oma!'
Mooi .....
BeantwoordenVerwijderen