18 december 2019

De moderne GGZ en ik





Er zit me de laatste maanden wat dwars in de discussie over de moderne GGZ. En dat is de stellingname en mening van deskundigen, psychiaters en presentatoren in de verhalen en podcasts.  Ik heb complexe PTSS, depressie en nog wat aanverwante problematiek. Hoewel het me nu beter gaat dan in de eerste jaren, kan ik mezelf in de verste verte niet ‘beter’ noemen. Er is sprake van herstel maar dat is wat anders dan hersteld zijn.

Als psychiatrisch onderwerp van gesprek heb ik geleerd dat iedereen daar iets van mag vinden. En dat ik als lijdend voorwerp dat voor een groot gedeelte moet beschouwen als opbeurende kritiek, feedback en welgemeende adviezen. Iedereen vindt overal wel wat van en klok en klepel hangen nu eenmaal dicht bij elkaar. 

Ik deel veel van mijn ziekteproces niet. Het is een persoonlijk proces en het maakt me buitengewoon kwetsbaar. Al met al een perfecte uitgangspositie voor mijn hoofd om daar nog eens uitgebreid een schuldige janboel van te maken.

Ik voel me enorm schuldig naar mijn mijnen; mijn man, onze twee kinderen, familie en schoonfamilie, vrienden en naar mijn werkgever-die-niet-meer-mijn-werkgever-is en oud-collega’s. Het hele WIA-traject was ik als de dood dat het UWV ook vond dat ik me aanstelde. De toekenning van de WIA bracht een enorme opluchting naast de emotionele hamerslag die zo’n beoordeling ook met zich meebrengt. De meest kritische instantie die ik ken, heeft in zijn beoordeling toch gezien dat ik klaarblijkelijk wel mijn best heb gedaan maar ook niet meer mee kan in wat de werkmaatschappij vraagt.

Ik ervaar een enorm gevoel van rouw over wie ik niet meer ben en over wat ik in de afgelopen 7 jaar me ook allemaal niet heb kunnen toe-eigenen. Stilstaan in deze snelle wereld is niets anders dan achteruit gaan. En daar ben ik me pijnlijk bewust van.
En dus vind ik dat ik niet zo moet zeuren en dat het allemaal niet zo erg is. Ik stel me aan. Het leven zou toch maakbaar moeten zijn?

Na 7 magere jaren vind ik het tijd voor de 7 vette. En ook de omgeving begint het geduld wat te verliezen. Soms subtiel, soms wat kort door de bocht. ‘Ben je nou nog stééds in therapie?’ ‘Ben je er niet te veel mee bezig?’ ‘Zou je het niet een keer loslaten?’ 

En dáár komt dan de huidige berichtgeving om de hoek kijken. Want klaarblijkelijk moet je een beetje ongeluk niet meteen in de spreekkamer willen brengen, is medicatie vaak niet werkend maar placebo óf gewoon onbewezen. Zijn er veel lichte gevallen die de zorg niet zo nodig hebben, of zouden gesprekken met een psychiatrische dominee-figuur genoeg zouden moeten zijn. En is de gebruikte therapievorm meer het baken voor de behandelaar dan van de patiënt. EMDR werkt vanuit de mystificatie en het bijbehorende ritueel. En ik ben vast nog een aantal van de one liners vergeten.

In de beslotenheid van de behandelkamer kan ik met mijn behandelaren hier best goed over in gesprek. Dat is genuanceerd en onderbouwd vanuit hun (wetenschappelijke) en werkervaring, maar ook vanuit hun ervaring met mij en mijn kwetsbaarheid 

Maar mijn omgeving leest wat ze lezen, hoort wat ze horen en vorm hun eigen beeld. En dat is het beeld van overbehandeling, dat er te snel wordt gezeurd of dat de mens te ontevreden is. En een aantal van de ronkende krantenkoppen maakt de beeldvorming af. En dát beeld, die werkelijkheid. Daar word ik dagelijks mee geconfronteerd. De als vraag geponeerde stelling, de conclusie dat de artsen het vast beter weten, dat wat er geschreven en gezegd wordt in de media de waarheid is.

Maar ik ben degene die direct in de frontlinie staat. Die telkens maar weer moet zeggen dat dat voor mij anders is. Dat ik anders ben. niet zo maakbaar als ik zou willen. En dat terwijl mijn hoofd overuren maakt omdat ik vind dat ik me toch al zo ernstig aanstel.

De meeste mensen in mijn omgeving lezen de Correspondent niet. Verdiepen zich niet in de polarisatie en de daarbij behorende ronkende stellingnames. En dus ben ik niet allen behept met een psychiatrisch ziektebeeld, maar moet ik dat ook nog eens verdedigen tegen een ieder die daar iets over gelezen en gehoord heeft. En ben ik degene die mijn overtuigingskracht ook nog eens moet inzetten voor mijn eigen persoonlijke PR. 

Ik zou graag eens wat medestand willen ervaren. Dat in plaats van in te gaan op het percentage geen-effect, er wordt gesproken over degenen die er wel baat bij hebben. En dat het niet gaat over ‘bij sommige mensen werkt het heus wel’. Dat er nu eens partij wordt gekozen voor de groep die al in de hoek van de klappen staat. De groep die ternauwernood overeind blijft. 
Maar die in de publieke opinie ook telkens weer geconfronteerd wordt met dat rigide gepolariseerde beeld van de maakbare psychiatrie.

Geloof me, ik zou er alles voor over hebben om weer gemaakt te zijn.

5 opmerkingen:

  1. Hallo Annemarie,

    Ik kreeg je artikel door gestuurd via een vriendin en het kwam binnen!! Medestanders gezocht: medestander gevonden. Zelf ook voorzien van een "stempel" uit de ggz. Een waar ik tot op de dag van vandaag moeite blijf houden. Waar ik zo intens veel moeite mee heb is de titel "stoornis" in heel veel gevallen. Hoezo, "stoornis"??? En hoezeer ik zelf zo min mogelijk meer bezig ben met mijn stempel, maar mezelf onderzoek op wie ik ben en op welke manier ik mijn bijdrage kan leveren aan deze maatschappij, blijf ik boos op mezelf. En dat dan ook mede door dingen die worden gezegd, die je leest, die je, als de nood hoog is, toch ook zelf weer opzoekt, om vervolgens weer te ervaren dat als je naar jezelf moet kijken als iemand met een "stoornis", die dus afgeleerd zou kunnen worden, dan blijf je in een cirkel rond dwalen, althans ik....Ik heb zelf al meerdere malen overwogen om mijn stem hierover te laten horen, maar door toch ook steeds weer ontkenning en vooral ook schaamte, want tja, ik wordt toch als niet "normaal" gezien...., steeds weer uitgesteld. Je woorden raken dan ook enorm en ik voel enorm hoe je er in staat. Ben nu ook moe, net weer een strijd achter de rug. Meer woorden heb ik nu even niet. Maar weet, er zijn zeker medestanders!!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik zag na mijn publicatie je bericht voorbij komen. Sterkte, maar ik denk dat er licht in de tunnel gloort. Lees mijn bericht.

      Rob Koning
      Zeist

      Verwijderen
    2. Wat ben ik blij met je reactie! Dat is precies de reden dat ik het schreef: om een tegengeluid te maken. En met mijn woorden een gesprek er over mogelijk te maken.
      Dankjewel.
      Wij zijn normaal. Normaal vanuit mijn idee dat normaal gevormd wordt door het gemiddelde van alle bijzonderheden.
      Ik ben ook graag jouw medestander.

      Verwijderen
  2. Dag Annemarie

    Ik volg verschillende psychiaters op twitter, ook neurowetenschappers. Mijn vrouw verlamde en overleed enkele jaren geleden zonder een mogelijke remedie. Met haar heb ik over de wereld gereisd op zoek naar antwoorden en een remedie. Zonder succes. Ik meld je dit om even mijn situatie te kennen.

    Reizen leerde mij dat alle opgedane medische kennis in het verleden een belangrijke afslag heeft gemist. De hoog intelligente reparatie modus van het lichaam zelf en hoe we dat kunnen resetten.

    Vlak voor het overlijden van mijn vrouw kwam ik meneer Goiz in Mexico tegen met een volstrekt andere behandel aanpak. Hij claimt de natuurlijke zuurbalans van intern orgaanweefsel met 1 positief en 1 negatief geladen middelsterke magneet te kunnen herstellen. Goiz noemt zo’n combinatie een “paar”. Net zoals je bij een batterij ook een positie en negatieve pool als bij elkaar horende "paar" hebt.

    Het Biomagnetisch Paar is een geavanceerd therapeutisch systeem, ontwikkeld in 1988 door Isaac Goiz. Het is een integrale en niet-invasieve therapie die bestaat uit het plaatsen van magneten op specifieke plaatsen op het lichaam om de zuurbalans te herstellen.

    Het biomagnetische Paar helpt bij het voorkomen van symptomen (het ontstaan van ziekten), vult elke andere medische behandeling aan, vergemakkelijkt de revalidatie van een ziekte en bevordert de klinische verbetering en een snel herstel van de gezondheid en welzijn.

    Lees daar meer over op de website https://biomagnetisme.nl en https://weergezondop.nl. Bij deze twee websites ben ik betrokken.

    Het bijzondere van dit behandelsysteem is dat niet de ziekte behandeld wordt, maar de drager waarop organen en functies in ons lichaam optimaal kunnen functioneren. Dat is de zuurbalans van intern orgaanweefsel. Deze is neutraal tot heel licht alkalisch. De zuurbalans bepaald of microben in orgaanweefsel kunnen overleven of niet, en of functies optimaal kunnen worden uitgevoerd.

    De zoon van Goiz, David, is een neuro psychiater en heeft zich met de techniek van zijn vader gestort op het ontwikkelen van een systeem om de neuroplasticiteit van hersenfuncties te reactiveren.

    Onze hersenen moet u zien als een hele grote multiprocessor. Een computer met veel processoren (kernen met speciale functies) die ieder voor zich een specifieke taak uitvoeren om samen tot de meest efficiënte reactie te komen. De (evenwichtige) ontwikkeling van die kernen worden in de vroege levensjaren bepaald, en, om de schets eenvoudig te voltooien, lukt die evenwichtige ontwikkeling vaak niet altijd.

    De uitspraak: dat er bij iedereen wel een steekje los zit, lijkt dus niet geheel van waarheid ontdaan.

    Het resultaat van een niet evenwichtige ontwikkeling is dat voor een bepaalde oplossing hersengebieden geactiveerd worden die daar van origine niet het meest voor zijn toegerust. Door nu de optimale hersengebieden voor een bepaalde functie met een magnetische kracht te stimuleren wordt de neroplasticiteit (het lerend vermogen) van dat gebied hersteld en raakt dat gebied in volle omvang betrokken bij processen. Doorgaans betekent dit een onmiddellijke bevrijding van zinloze gedachten en malende stromen. In Nederland wordt deze therapie nog niet beoefend.

    2 Maal per jaar geven vader en zoon Goiz in Madrid een opleiding. Eerst komende opleidingsdagen 9 tot 12 maart in Madrid. Ik vond het nuttig je op deze behandelmogelijkheid te wijzen waar je ook als patiënt kan inschrijven. Ik hoop dat je hier voordeel mee kan doen.

    Succes en heb een plezierige dag verder,


    Rob Koning
    Zeist

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel voor de uitgebreide reactie met informatie. Ik ga me er de komende tijd eens uitgebreid in verdiepen. Dank!

      Verwijderen