Piepkuiken

Ik worstel met depressie en ptss en het gaat beter...
De antidepressiva die ik nu 5 jaar slik heeft als bijwerking tinnitus. En dus.. slik ik al bijna 5 jaar mijn eigen piep.
Elke dag weer opnieuw. Met mijn volle bewustzijn.

Zonder antidepressiva wil ik niet leven, dus vinden zowel mijn psychiater en ik dit het beste van het slechtste. Ergens zou ik graag zo willen stoppen, maar het uitvogelen van het juiste depressie-medicijn kostte al meer dan driekwart jaar. Mss kan ik ooit afbouwen. Maar de kans is groot dat de piep al lang en breed ‘van mijn hoofd’ is geworden en dus ook niet meer verdwijnen gaat. Zelfs al stop ik met de clomipramine.

Nu het beter gaat met de innerlijke stormen ontstaat er lucht en ruimte. En juist in de lucht en ruimte komt mijn piepkuiken wel 10 keer zo hard binnen. Daar waar ik eerst nog elk moment van de dag in gevecht was met mijn psyche en ik nu eindelijk wat rust terug krijg, komt de piep zo hard aan.
Beukt en steekt de tinnitus op me in als de storm van gisteren. Nadat ik eigenlijk dacht de grootste storm al overleefd te hebben komt deze oude nieuwe als een stormram aan.
Ik dacht na de afgelopen 5 jaar dat ik wel wist hoe ik met mijn piepkuiken moest omgaan. Dat ik genoeg had geleerd en dat het eerste jaar het meest moeilijke was.

En na de storm komt de stilte..
Maar niet voor mij.

En nu moet ik opnieuw leren omgaan met mijn piepkuiken. (Ik wilde een naam om dat akelige geluid van meer dan 12.000 herz in ieder geval mentaal bedwingbaar te maken)
Opnieuw bevriend raken zodat het me niet meer zoveel verdriet en teleurstelling kost.

Hap lucht en doorgaan..

Ik mis de stilte.





@essen2punt0
Annemarie@essen2punt0.nl