365 dagen

Het is vandaag precies 365 terug dat deze foto van me is gemaakt. Niet echt flatteus, maar wat wil je op de laatste dag van de intensieve 8. Er waren zoveel hoogte en dieptepunten.   Er was zoveel gebeurd.

Toen had ik mijn nieuwe levensmotto al gevonden: ik overwin alles. Omnia Vinco. Het staat nu op m’n arm. Zodat ik het niet vergeet op de momenten dat ik het niet meer kan voelen of geloven. Dat ik er zo in geloofde dat ik het gewoon permanent op me te durfde zetten.

En ik mis het. Ik mis Psytrec, mis het gevoel van vaart maken, echt met het ptss-monster in worsteling te zijn en gewoon twee weken te knallen. Ik mis de sport en de zorgvuldige aandacht. 

Ik mis vooral dat iedereen weet wat je doormaakt. De kleine knikjes naar elkaar, oogcontact voor en na de emdr en exposure en het lotgenotengevoel. Niet gek (of alleen maar een beetje ;)) aangekeken worden bij trauma en stress.

Ik mis de groepgenoten met wie je heel intens mag (en moet) optrekken. En hoe snel er verbondenheid was.

En vergis je niet, Psytrec is ook gewoon hellisch geweest. Loodzwaar en niet altijd draagbaar. Maar actie en aanpakken is beter dan afwachten en de triggers onverwacht langs te krijgen. Hoe ik daar in twee weken tijd loskwam van de triggers van het bos.

Ik hoor thuis de vogels. Weet nog hoe die er in Bilthoven ook waren. En ik weet nog hoeveel hoop en kracht die ik de eerste tijd na de intensieve 8 had. En ook hoe fragiel mijn zenuwsysteem was. Hoe weinig prikkels en mensen ik kon verdragen.

Ik had ook een tweede keer nodig. Maar dat wist ik 365 dagen terug nog niet. En toen wist ik ik ook nog niet hoe belangrijk de behandeling voor me zou zijn. Hoeveel ik terug mocht winnen. En ook weer wat moest inleveren.

En nu gaat het minder goed. De ptss-restjes zijn redelijk stabiel en behapbaar. Dat is ook nog een weg, maar die vind ik wel. De depressie heeft me momenteel overgenomen en de somberheid weegt zwaar. Dag voor dag, moment voor moment. Verdriet met verdriet.

Maar ook de verwondering is er. 8 dagen van 365 maken zoveel verschil. Maken ruimte voor veel dingen en gevoelens die er soms al meer dan 25 jaar niet meer zijn konden. En dat maakt deze 365 dagen ook zwaar. Nieuwe wegen, nieuwe paden en ik had ze nog nooit eerder kunnen bewandelen.

Herstel is een oneerlijk pad dat nooit terug naar ooit loopt. Er is geen beter, maar wel beter(der). Ik werk arbeidstherapeutisch weer een beetje en heb verdriet van wie ik niet meer kan zijn, hoe mijn collega’s wel gegroeid zijn en floreren. En in deze fase heb ik moeite met al die mensen die goedbedoeld zeggen dat ik het moet accepteren en het nieuwe wel een weg vindt. Hoe dan, wanneer dan!?

365 dagen terug..

Ik wist alles en nog niets.

Na psytrec begon het pas..

Zuster Joyce

Het is zaterdagmorgen en ik neem ruim de tijd voor de krant. In de weekendbijlage staan allerlei herinneringen aan verpleegkundigen. Voordat ik het weet ben ik in tranen. Al die verhalen, al die mensen.En opeens weet ik waarheen mijn tranen stromen. Naar zuster Joyce.

1982

Ik was 8 en was op mijn fiets door een auto aangereden. Uiteindelijk kwam ik er vanaf met een gebroken rechterarm. Mijn bovenarm helaas. Dat betekende een verblijf van zes weken letterlijk vastgeschroefd in een tractie. Mijn kinderen zijn de acht jaar al te boven. Maar ik weet nog hoe klein ze waren: jonge kinderen. En dat was ik toen ook.

Ouders mochten in die tijd op bezoek komen tijdens bezoekuren. En wat was er veel tijd dat het geen bezoekuur was. En in die uren regeerden dokters, verpleging en de activiteitenleidsters. Net zoals in het echte leven was niet iedereen even aardig. Er waren witte jassen waar ik bang voor was, zusters die me het gevoel gaven dat ik een last was. Dat ik tot last was. Ik weet nog hoe ik de klok net vanuit mijn ooghoek in de gang kon zien. Hoe de tijd maar niet voorbij leek te gaan. De verplichte middagrust waarin de gordijnen dicht gingen en we maar gewoon lagen te liggen. Hoe de ziekenhuisbieb en vooral de bibliothecaris (was het de activiteitenbegeleidster?) me tot frustratie brachten omdat ik zo snel las en graag stripboeken las. En dat was natuurlijk niet goed. Ik moest gewoon lezen, stripboeken waren geen echte boeken. Hoe ik me voor mijn liefde voor strips schaamde.

Hoe ik een groene Jan jans en de kinderen kreeg van de autobestuurder die net zo zenuwachtig was als ik voor het bezoek. Arme jongen. Ik had hem een doodschrik bezorgd door onverwacht voor zijn auto op te duiken bij het oversteken van de provinciale weg. Ik had de nacht voor zijn bezoek koorts gekregen en was zo onrustig voor zijn bezoek. Ik was zo bang dat hij heel boos op me zou zijn. Dat iedereen boos op me was. Kwikzilvere achtjarige ik; woelig en roerig vastgeschroefd in een groot bed op een zaal met allemaal andere patientjes.

En in die roerige tijden waren er een paar zusters waardoor ik voor het vuur zou zijn gegaan. Die, voor mijn gevoel als achtjarige, voor mij door het vuur gingen. Zuster Joyce was de liefste van allemaal.

Zij zorgde dat ik me niet tot last voelde maar dat ik goed was. Dat ik blij was met haar aandacht en rust en liefde. Dat ik niet bang was als ze aan mijn bed verscheen. Dat ze een zonnetje liet schijnen. Die lachte om mijn grapjes en troostte in mijn verdriet.

Ik heb in mijn leven als heel wat verplegers en verplegers mogen meemaken. Maar niemand was voor mij zo belangrijk als zuster Joyce.

Dankjewel.

Dagbeeld dinsdag 20 februari 2018

Niets is voor altijd

“Niets is blijvend, ook het verdriet niet en zelfs de grootste shit gaat voorbij. 

Sta toe dat de tijd zich met je bezighoudt, luister naar me, maak het niet nog erger.

Want er is een nieuwe morgen, een nieuwe dag, een nieuw jaar.

Het verdriet heeft tegen je gelogen, niets is voor altijd.”

Uit: De zeven uren die mijn leven veranderden / Susanne Preusker

De keuze : leven in vrijheid / Edith Eva Eger

Mantra om emoties te kunnen hanteren:

• Merk op
  
• Accepteer
• Onderzoek
• Blijf

Vragen

• Wat wil je?
• Wie wil het?
• Wat ga je eraan doen?
• Wanneer?

Dagbeeld maandag 12 februari 2018

Familieportret

Groei

Vanmorgen heb ik gesport. Ik doe bodypump. Ik heb voor het eerst minder zwaar getraind met de intentie. 100% inzet met 80% belasting. (Ipv alleen 100% belasting is 100% inzet, en anders is het niet goed genoeg)

Ik heb echt meer gevoeld en ook meer onrust. En toen we klaar waren heb ik echt een uur lang gebibberd, herbeleefd, getrild. De manier waarop mijn systeem spanning en stress afvoert.

Daar ligt mijn nieuwe uitdaging. Niet vermijden door te hard te gaan en dan niet te voelen. Maar door minder hard te gaan (en voor mezelf te zijn) door min belasting iets te verlagen en te gaan voelen.

En waarom ik dat hier nu schrijf? Omdat ik dat experiment een maand of twee terug nog niet eens bedacht kon hebben! Er zit nog steeds groei in mijn herstel.

En wat verder zo interessant is: het inzicht heb ik opgedaan bij mijn tweede keer Psytrec. Ook daar heb ik al gewerkt rondom dat (over)belasten als vermijding. En ook daar heb ik als geoefend met het idee dat 75% belasting ook 100% inzet kan zijn. 

Dat ik niet altijd voluit hoef of moet gaan om voluit te leven..

En dat ik nu, 4 maanden na Psytrec, klaar ben om daar mee te gaan exoerimenteren.

Vergis je niet: er zijn zoveel zaadjes bij Psytrec geplant. En zo af en toe steekt er opeens weer een zaadje z’n kopje uit van onder het zand.

Niet alles bloeit meteen wild en vrij. 

Alles op z’n tijd.

X

Het einde van de dag

Right track

Piepkuiken

Ik worstel met depressie en ptss en het gaat beter...
De antidepressiva die ik nu 5 jaar slik heeft als bijwerking tinnitus. En dus.. slik ik al bijna 5 jaar mijn eigen piep.
Elke dag weer opnieuw. Met mijn volle bewustzijn.

Zonder antidepressiva wil ik niet leven, dus vinden zowel mijn psychiater en ik dit het beste van het slechtste. Ergens zou ik graag zo willen stoppen, maar het uitvogelen van het juiste depressie-medicijn kostte al meer dan driekwart jaar. Mss kan ik ooit afbouwen. Maar de kans is groot dat de piep al lang en breed ‘van mijn hoofd’ is geworden en dus ook niet meer verdwijnen gaat. Zelfs al stop ik met de clomipramine.

Nu het beter gaat met de innerlijke stormen ontstaat er lucht en ruimte. En juist in de lucht en ruimte komt mijn piepkuiken wel 10 keer zo hard binnen. Daar waar ik eerst nog elk moment van de dag in gevecht was met mijn psyche en ik nu eindelijk wat rust terug krijg, komt de piep zo hard aan.
Beukt en steekt de tinnitus op me in als de storm van gisteren. Nadat ik eigenlijk dacht de grootste storm al overleefd te hebben komt deze oude nieuwe als een stormram aan.
Ik dacht na de afgelopen 5 jaar dat ik wel wist hoe ik met mijn piepkuiken moest omgaan. Dat ik genoeg had geleerd en dat het eerste jaar het meest moeilijke was.

En na de storm komt de stilte..
Maar niet voor mij.

En nu moet ik opnieuw leren omgaan met mijn piepkuiken. (Ik wilde een naam om dat akelige geluid van meer dan 12.000 herz in ieder geval mentaal bedwingbaar te maken)
Opnieuw bevriend raken zodat het me niet meer zoveel verdriet en teleurstelling kost.

Hap lucht en doorgaan..

Ik mis de stilte.





@essen2punt0
Annemarie@essen2punt0.nl

Het is nooit stil.
Ik mis de stilte




@essen2punt0
Annemarie@essen2punt0.nl