Gisteravond hebben Roelof en de jongens me bij Psytrec in Bilthoven opgehaald. Een dubbel moment: fijn om met mijn mannen te zijn en tegelijkertijd broos en kwetsbaar na het harde werken aan mijn trauma.
Mijn laatste blok was een emdr-sessie waarin een deel van het trauma nog op het programma stond. Tot het laatste toe keihard aan het werk. Ik kom goed uit de sessie en wandel met 'Ik ben een overwinnaar' als echo in mijn hoofd naar mijn kamer. Highfive met de sportcoach die ik in de gang aantref. Yes! In de afgelopen 24 uur lijkt het angstnetwerk in mijn systeem uit elkaar te vallen. Steentje voor steentje.
'S ochtends bij de ochtendwandeling in het bos merkte ik al dat het bos meer en meer van mij was, in plaats van mijn trauma. Zelfs bij een klein stukje dwars door het bos met krakkende takken en zwiepende takken voel ik hoe de trigger is uitgedoofd. Zou het echt? Het mountainbike-blok erna bevestigt dat. Bij een stukje aanzetten en alleen vooruit, voel ik het triomfantelijke 'Van Mij!" Het bos is weer van mij! Het is angstig en fijn om dat te ervaren. Angstig omdat ik niet weet of het houdt. Fijn om mijzelf in mijn kracht te voelen.
Deze tweede week stonden de eerste twee dagen in het teken van de paniek om geen tijd voldoende te hebben voor het trauma. De rode draad, het therapiewerkprogramma is aangepast. We richten ons alleen nog maar op het grote stuk. Alle andere trauma's zijn van het programma af. Wel zakte bij de emdr de angst en verhoogde ik mijn positieve gevoel 'ik kan het aan.' Er ontstaat ruimte, lucht.
Mijn trauma aangaan was dodelijk zwaar. Zwaarder dan ik me had kunnen inbeelden. Maar ook lichter omdat er heel concreet stukje voor stukje een steen uit de muur werd gehouwen.
6 uur sporten per dag en dus 24 uur sporten in een week (en 48 uur sport in 8 dagen!!) is zwaar en uitdagend. Voor mij des te meer omdat het bos, het bos-sportveld, de hindernisbaan en de touwbaan één grote trigger is die herbelevingen oproept.
Het lijkt soms, leg ik iemand uit, alsof er een grote regisseur aan het werk is die dan tegen de sport roept "ja, toe maar. Hier kan nog een schepje bovenop."'
Mijn motto vanaf het begin is "Kom maar op!" Ik voel me strijdbaar.
De groep met wie ik sport is fijn en ook extra belastend. Iedereen zit hier met een complex trauma en dus ook met een eigen verleden en gebruiksaanwijzing. Ik leer er goed om te stoppen met zorgen voor de ander om mijn eigen proces te vermijden.
Vermijden is het kernwoord bij Psytrec. Het vermijden van je angst door veiligheidsgedrag, het uit de weg gaan van triggers en het bewust worden van je eigen, soms onbewuste, vermijdingsgedrag.
Ik leer in de psycho-educatie keer op keer hoe het systeem in elkaar zit en wat PTSS is en met ons doet. We worden onze eigen PTSS-specialist.
Ik schrijf veel en teken ook veel. Het is mijn integratieproces en mijn ontspanning. Een extra manier om alle informatie te verankeren in mijn systeem.
Er is iets wezenlijks veranderd. Op de dinsdag komt de zin 'Ik overwin' bij de emdr als sterke krachtgedachte bij me boven. Ik vraag de sportcoach of hij even wil googelen op de Latijnse vertaling. Hij vult het zelfs nog aan tot 'Ik overwin alles' : Ego omnia vinco'
Ik schrijf het op en laat me er door voeden. Dit is mijn kerngedachte waarmee ik mijzelf kan verankeren: ik overwin alles.
Ik krijg mijn eigen proces door waarmee ik in de emdr de situatie kan aanpassen en veiligheid kan creëeren. Het is als een klein weggetje dat nauwelijks begaanbaar is en dat zich langzaam tot een pad inslijt.
Het bijzondere van deze twee weken bij Psytrec is ondermeer de verbondenheid met de andere cursisten. Die ik leer kennen op hun trauma na. Buiten de sessies wordt er niet trauma-inhoudelijk gesproken. We weten echter wel allemaal van elkaar dat we de PTSS-elite zijn: allemaal complexe ptss. Allemaal gaan we deze hoog intensieve behandeling in.
Er ligt nog een enorme klus voor me. Er zijn nog andere trauma's en ook moet ik nog het een en ander gaan sleutelen aan zelfbeeld en mildheid naar mezelf. Plus nog de post traumatische rouw die ik ook voel aanwassen.
Dat kan bij mijn eigen therapeut en anders kan ik altijd nog weer in overleg met Psytrec.
Ik begin te vertrouwen. Er is hoop. En verdriet. En kracht. En angst. En moeheid: dodelijke vermoeidheid die er nu uit mag komen. Met mildheid en compassie voor de reactie van mijn lijf en mijn geest.
Kom maar op!
Ik overwin alles!
Annemarie
