Ik voel het niet altijd zo en ik denk dat er ook echt tijden zijn waarop het wijs is om -tijdelijk- niet te dirigeren of mee te spelen. Uiteindelijk ben ik degene die medicijnen wel of niet gebruikt en die behandelaren wel of niet laat helpen.
Het is een troostend beeld voor me. De gedachte dat ik hoe dan ook mijn eigen symfonie dirigeer. Zelfs al zie ik niet altijd het hele plaatje. Dan nog sta ik aan het stuur. Maat voor maat, slag voor slag.