Graven in mijn dagbeelden

Ik teken al meer dan twee jaar elke dag een -zoals ik het noem- dagbeeld. Mijn eigen visuele dagboek die laat zien wat ik deed, wat ik voelde en ook hoe mijn stemming daar op reageerde.

Ik vind het bijzonder om zo af en toe eens mijn eigen archief in te duiken. Om even met een diepe ademzucht wat terug in de tijd te duiken.

Vandaag deel ik graag de beelden van de afgelopen twee jaar-dagen. 

Wanneer je denkt: maar dan nog onthoud je niet alles? Dat klopt. Daarom is er bijna altijd nog een tweede 'extra versie' met nog wat toegevoegde tekst.

In de loop van de jaren is mijn stijl wat veranderd, is Paper (de briljante tekenapp van www.fiftythree.com) verder verfijnd en is er simpelweg ook gewoon tijd verstreken.

Twee jaar terug hing mijn wasgoed ook al buiten, zie ik net ;)

Mijn hoofd doet het wel

Het is er alleen wat vol zo tussen de buien door. ;)

Zie het zo: een hoofd vol met depressie is prima in staat om 'gewone dingen' te doen.
Maar dan wel tussen de buien door. Dus soms met wat vertraging en soms wat donkerder gekleurd. Maar op andere momenten volkomen helder en vrij van wolkenvelden.

Ramen en deuren

Een van de nare kanten van een psychische ziekte is de ontijdigheid ervan. Er was in mijn geval geen kenmerkend moment waarvan ik achteraf kan zeggen dat het tóen allemaal mis ging.

Het is een glijdend proces waarbij met kleine ministapjes telkens een stapje verder wordt gezet op de glijbaan van emoties.

Beter worden is net zo'n ingewikkeld proces. Er is niet een direct moment waarop het beter ging.

Wèl weet ik dat het beter met me gaat dan twee jaar terug, dan een jaar terug of een aantal maanden geleden.

Dat is aan de ene kant heel bemoedigend, maar aan de andere kant ook heel erg frustererend.

Het is als leven in niemandsland.

"Waar een deur sluit gaat een raam open. Vaak gebeurt dit gelijktijdig en markeert de afronding van het ene het begin van het andere. Maar soms duurt het even voordat er een raam open gaat en zit je gevangen in een leegte en volgt er een tijd waarin schijnbaar alles is beëindigd en niets anders ooit kan beginnen."

De kleine lettertjes

Pesten snijdt

Een posttraumatische stressstoornis heeft een grond. In mijn geval ligt een zware bodem bij mijn middelbare schooltijd. Je onveilig voelen, uitgesloten worden, uitgescholden; het trekt een zware wissel op degene die het overkomt.

Vanmorgen las ik een artikel dat in ieder geval aangeeft wat pesten op de lange termijn met je kan doen.

http://www.demorgen.be/wetenschap/pesten-snijdt-dieper-dan-mishandeling-a2312957/

Het helpt om te begrijpen wat je verleden met je kan doen. Of het heden.. Want pesten is van alle tijden. Het vormt je inderdaad, maar niet op de manier waarop mensen gevormd zouden moeten worden.

Ik ben dus niet gek dat ik gek ben! 

Plattegrond

Het feit dat ik schrijf, teken en dit nu ook deel geeft aan dat het al heel wat beter gaat. Dat er wat lucht ontstaan is in de dagen, weken. Langzaam, maar toch. Het gaat.

Het ingewikkelde is wel dat er voor het leven geen routebeschrijving klaar ligt.

Misschien maar goed ook. Dan staat me niets in de weg om mijn eigen route te beschrijven.

Hoe sterk je moet zijn om medicijnen te gebruiken

Medicatie..
Wanneer je medicijnen nodig hebt om weer lucht te krijgen in het leven is dat geen sinecure. Het is geen gemakkelijke stap om met medicatie te beginnen. Niet alleen vanwege je mogelijke afkeer van -alle- medicatie, maar ook omdat je heel erg sterk moet zijn om ze te blijven gebruiken.
De bijwerkingen zijn namenlijk geen pretje en daar weet ik het nodige van.
Helaas duurde het bij mij een hele tijd voordat er eindelijk een antidepressivum  aansloeg.

Wanneer je begint met medicatie begint het circus van bijwerkingen meteen. Het effect echter, laat 4 tot 6 weken op zich wachten. Daarna weet je of het 'iets' doet en kan er gekozen worden voor ophoging van de dosering, het nog een tijdje doorgebruiken om te merken wat het doet of dat er toch naar een ander middel moet worden gekeken. Waarbij het hele circus weer opnieuw begint. Als je al dan niet besluit sowieso te stoppen. En bijwerkingen van de stopzetting krijgt.

Waarbij ik een andere keer nog wel iets wil vertellen over hoop en over angst.

Medicatie maakt je niet gelukkig, het maakt je minder ongelukkig. Alsof je van zwaar in de min weer enigszins in neutraalstand kan komen te staan.

Ik barst van de bijwerkingen en de een is nog minder leuk dan de andere. Een van de ergste bijwerkingen waar ik last van heb is tinnitus. Een intens gepiep in mijn rechteroor. Altijd. Voor wie durft: dit is mijn piep. Dag en nacht.
Verder ben ik reuzeveel aangekomen, maakt de medicatie me extra moe en krijg ik gratis nog een aantal andere kleinigheidjes erbij.
Als je al geen depressie zou hebben, dan.. juist.

En toch....
Toch is het altijd nog beter dan heel ernstig depressief zijn.
Mijn psychiater vindt nog steeds - samen met mij - dat de bijwerkingen te prevaleren zijn boven de ernst van de anders aanwezige ziekte. Omdat zaad nu eenmaal alleen kan ontkiemen wanneer er voeding uit de bodem kan worden gehaald. Verdorde grond levert geen vruchtbare bodem.
De staat van minder ongelukkig zijn is nodig om vervolgens ook de andere therapien een kans van slagen te geven.

Meer energie en een goed humeur

Als alles nu zo gemakkelijk op te lossen viel..

Hoe gaat het met je?

Hoe gaat het met je? Een volstrekt logische en ook betrokken vraag. Antwoord te geven is -eerlijk gezegd- complex. 

Het gaat beter dan een jaar terug en veel beter dan bijna twee jaar terug. Maar het is een lange weg waarin het niet elke dag beter is dan de vorige. Er zijn periodes die goed gaan en ook episodes die zwaar zijn.

Dat maakt de vraag niet minder gemeend en het antwoord niet minder om te geven.

Ik leerde om iets toe te voegen aan het antwoord: 'Het gaat op dit moment..'

Vandaag gaat het goed.

Dank je.

Waar ben je van?

Waar ben je er een van? Een volstrekt normale vraag in een dorp zoals waar ik woon.
Tegelijkertijd zijn er zoveel 'vans'.
Je bent 'van je ouders'
Je hoort wel of niet bij een partner
Je bent 'vanuit een woonplaats'
Je bent 'van een werkgever'

Maar je bent ook 'van jezelf''. Tenminste, dat ben je vaak.

Hier schrijf schreef ik veel over mijn werk en over wat me daarin opviel. In de afgelopen jaren schreef ik daar minder en minder.
Er is een duidelijk verschil tussen mijzelf een paar jaar terug en nu.

Maar als je te maken krijgt met een depressie is alles niet meer zo vanzelfsprekend.
Want die depressie..
Is die nu 'van jou' of niet? En als je minder werkt, maakt dat je ook minder waardevol? Wat vertel je wel en niet over je ziekte. Hoe lang 'mag' je ziek zijn en hoe ga je om met het vacuüm dat de ontijdigheid van een ziekte met zich meebrengt.

Een depressie en een stressstoornis; ik ben ze niet, maar ik heb ze wel.